Ostatnia i najbardziej niezwykła bitwa II wojny światowej. Maj 1945. Hitler nie żyje. Trzecia Rzesza leży w gruzach. Żaden aliancki żołnierz nie chce być tym ostatnim, który zginie w walce z Niemcami. Ale kapitan Jack Lee i jego ludzie mają jeszcze jedną misję: muszą ocalić francuskich mężów stanu przetrzymywanych przez esesmanów w tyrolskim zamku. Tak zaczyna się najbardziej nieprawdopodobna bitwa II wojny światowej. Niewielki oddział amerykańskich czołgistów walczy z fanatycznymi oddziałami Waffen SS w obronie zamku Itter i przetrzymywanych tam Francuzów. Wśród więźniów są politycy (w tym dwóch byłych nienawidzących się premierów), generałowie, ich żony i kochanki. U boku Amerykanów stają żołnierze Wehrmachtu... Oparta na oficjalnych amerykańskich, francuskich i niemieckich archiwaliach, pamiętnikach i relacjach uczestników wydarzeń to prawdziwa historia najbardziej niewyobrażalnego, bezprecedensowego sojuszu i wspólnej desperackiej walki wrogów w II wojnie światowej.

"Wojna nie ma w sobie nic z kobiety" była gotowa już w 1983 roku. Dwa lata przeleżała w wydawnictwie. Autorkę oskarżono o "pacyfizm, naturalizm oraz podważanie heroicznego obrazu kobiety radzieckiej". W okresie pieriestrojki książka prawie jednocześnie ukazywała się w odcinkach w czasopiśmie "Oktiabr" i "Roman-gazietie" oraz została wydana w dwóch wydawnictwach: Mastackaja Litieratura oraz Sowietskij Pisatiel. Łączny nakład wyniósł prawie dwa miliony egzemplarzy. Na podstawie książki powstał cykl filmów dokumentalnych, wyróżniony m.in. Srebrnym Gołębiem na Festiwalu Filmów Dokumentalnych i Animowanych w Lipsku. Jegor Letow, założyciel i wokalista legendarnego rosyjskiego zespołu punk rockowego "Grażdanskaja Oborona", napisał piosenkę zainspirowaną książką Aleksijewicz. "Kiedy mówią kobiety, nie ma albo prawie nie ma tego, o czym zwykle czytamy i słuchamy: jak jedni ludzie po bohatersku zabijali innych i zwyciężyli. Albo przegrali. Jaki mieli sprzęt, jakich generałów. Kobiety opowiadają inaczej i o czym innym. 'Kobieca' wojna ma swoje własne barwy, zapachy, własne oświetlenie i przestrzeń uczuć. Własne słowa. Nie ma tam bohaterów i niesamowitych wyczynów, są po prostu ludzie, zajęci swoimi ludzkimi-nieludzkimi sprawami. I cierpią tam nie tylko ludzie, ale także ziemia, ptaki, drzewa. Wszyscy, którzy żyją razem z nami na tym świecie. Cierpią bez słów, a to jest jeszcze straszniejsze…" fragment książki "To książka pasjonująca – i wstrząsająca. Wielka białoruska reporterka, Swietłana Akeksijewicz, jedna z najwybitniejszych dziennikarek Europy, na miarę Oriany Falacci, zapisała wojnę… kobiet. W drugiej wojnie światowej bowiem walczyły przeciw Niemcom hitlerowskim kobiety – rosyjskie, białoruskie, ukraińskie. Z bronią w ręku. Strzelając, rzucając granatami, wysadzając. Jako żołnierze pierwszej linii, jako zwiad, jako dywersantki. A więc – zabijając i same ginąc. W tej książce nie ma patetycznych komentarzy autorskich. Jest zapis opowieści tych kobiet, które przeżyły…"